ద్వాపర యుగం లో ప్రియదర్శిని (లాప్ టాప్), దివ్య నేత్రము(CC cam),దివ్యదృష్టి(స్పైకేమ్), ఆకాశ వాణి(అంతర్జాలము)Internet, మొదలైన ఉపకరణ లు ఉండేవని ఇతిహాసములు చెప్పుచున్నవి.... అప్పుడు కూడా 

Face Book ఉండి ఉంటే,

అప్పట్లో చాటింగ్ ఎలా సాగేదో తెలుసా…….!

ప్రియుడు :- నెచ్చెలీ………!

ప్రేయసి :- సఖా……!

ప్రియుడు :- రాత్రి భోజనము భుజించితివా  ?

ప్రేయసి :- అయినది సఖా. మరి మీరు ఆరగించితిరా ?

ప్రియుడు :- ఏమి ఆరగింపులే చెలీ! నిరతము నీ పరితాపము న నేనేమరుపాటుననారగంచుటయే మరచితిని. ………..!

ప్రేయసి :- ఆఁ...ఆఁ...హతవిధీ! అంత పని చేయకుడి...!!! 

ప్రియుడు :- లేదులే సఖీ!పరిహాసమున నిటుల పలికితి...ఇపుడే ముఖవాచకమును తెరిచితిని. అందు నీవు యెగుమతి చేసినట్టి “స్వచ్చిత్తరువు” మహత్తరము. అక్కజముగ మిక్కుటమైన మక్కువలను నొక్కివక్కానింప తక్కిన అక్కరలన్నీ పక్కన పెట్టి అక్కరములతో చేజిక్కిన చరవాణి ని గ్రక్కున నొక్కాలని యొక్క కోర్కె కలిగినది. కానీ ఒక్క మక్కువే నొక్కిన లెక్కకు వచ్చును కదా !అని సరిపుచ్చుకొంటి... 

ప్రేయసి :- నా యొక్క స్వీయ చిత్రము(dp) తమకు అంతగా ప్రియమైనదా ప్రియా ?

ప్రియుడు :- అవును దేవి. మధుర మదిరా రసాఛ్ఛాదిత మదురసాపూరిత అధరసుధామధురసాన్ని గ్రోలాలని నా పెదవులు ఎంత ఆరాట పడుచున్నవో!!! 

ప్రేయసి :- పోదురు!!!. మీరు మరీనూ…….

ప్రియుడు :-మంచుతెరల దుప్పటిలో పుడమికాంత ఆదమరచి నిదురోతున్నప్పుడు, నీ నులివెచ్చని ఒడితలగడపై నేను తలవాల్చి నీకన్నులలోకి తదేకంగా చూస్తున్నప్పుడు నీ కురుల వింజామరలతో విసురుతుంటే మలయమారుతమేదో  నా వదనాన్నితాకినట్లు...ఆప్పుడు ఒకింత కలిగిన పులకింత ఇంతవరకూ నాకెంతో గుర్తుంది ...తెలుసా... 

ప్రేయసి:ఛీ!!! నాకుసిగ్గేస్తుంది... 

ప్రియుడు: హేమంతఋతువు, చల్లని రేయి,అప్పుడే మంచు తెరలలను తొలగించుకొంటూ బాల శశిబింబము కురిపిస్తున్న వెన్నెల వెలుగులు నా విరహాగ్నిని నిప్పులను విసనకర్రతో విసిరినట్లు మరింత అధికం చేయుచున్నాయి. ఆ తరుణంలో నీ రాక గ్రీష్మఋతువు మిట్టమద్యాహ్నం భానుని తీక్షణ కిరణ తాకిడికి వేడెక్కిన సుర్యకాంతశిల పై పడిన మంచు వర్షం వలే నాకు హర్షం కలిగించలేదా? పరవశాన నీ చెక్కిలి తాకిన న పెదవులు చిరునవ్వుల అలికిడికి చిరుగాలి సవ్వడికి అదిరె చిగురాకుపెదవులు చిలికిన మధువును నా చూపులు నీ పెదవులు దాటి ఎటులైనా మరలాలని ఎంత ప్రయత్నించలేదూ?

ప్రేయసి: హలా!!! అలా వలపులు చిలికించి నామదిపులకించగ పలికించకు నీ మురళీ గానము నా వీనులకు నెచ్చెలీ!!! ...సరే సద్దు అవుతుంది... ఉంటాను...మరళ బ్రహ్మీముహుర్తాన తప్పిన పిలుపు నిచ్చెద... నీ చరవాణిని ప్రకంపనాయుతపరాకుననుంచుము...

 *ఉత్తమ ఉపాధ్యాయుడు*

అవార్డు వచ్చిందంటే సమాజంలో చిన్నచూపు... 

అవార్డు రావాలంటే.... 

*అధికారుల చుట్టూ తిరగాలి.

*చదువు చెప్పకుండా మిగతా పనులన్నీ చేయాలి... 

-అంటే... నేత్రవైద్యశిబిరాలు

... రక్తదానశిబిరాలు

... పుస్తకాలు, కవిత్వం రాయాలి. 

... సంఘ సేవ, మొక్కలు నాటడం, ఎయిడ్స్, పేదలకు పండ్లు పంచడం, మొదలైనవి చేస్తున్నట్లు గా ఫోటోలు,... 

... స్కూల్ కి వెళ్లక పోయినా ఫరవాలేదు... రికార్డు లు ముఖ్యం... *వచ్చిన వారందరూ ఇటువంటి వారే అనుకుంటున్నారు. సమాజము... (కొంతమంది స్కూల్ ఎగ్గొట్టి స్కీమ్ లు, రియల్ ఎస్టేట్ లు, జీవిత భీమా, చిట్ లు వంటివి చేసేవారికి అవార్డు లు రావడం చూసి.)

    కొంతమంది సైడ్ బిజినెస్ లు చేసినా వారి డ్యూటీ సక్రమంగా చేస్తారు... సమాజం లో కూడా మంచి పేరు ఉంటుంది... 

కొంతమంది వారి స్వప్రయోజనమును పక్కనబెట్టి విద్యార్థుల ఉన్నతికే పాటుపడేవారు ఉంటారు... కానీ వారికి గుర్తింపు దొరకదు... కారణాలు అనేకం... మనతో నవ్వుతూ తిరుగుతూ మన వెనకనే గోతులు తీస్తారు... 

మన స్టేఫ్ లోనే మనమంటే కొందరికి చూడలేని తనం... ముఖ్యంగా హైస్కూల్ లో ఈ జాడ్యం ఇంకా ఎక్కువ... 

... *కనుక నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే రిటైర్ అయ్యే లోపు ఎలాంటి రిమార్కులు లేకుండా, మాటపడకుండా గౌరవంగా వెళిపోతే అంతకంటే పెద్ద అవార్డు మరొకటి ఉండదు...*